Środek do czyszczenia marmuru
Środek do czyszczenia marmuru
Kod produktu:
Specyfikacja
Kontakt z nami:
|
Właściwości i zastosowanieWłaściwości
Skuteczny środek do czyszczenia powierzchni wykonanych z marmuru i z innych kamieni naturalnych zarówno polerowanych jak i niepolerowanych. Płyt z marmuru, trawertynu, granitu, wapieni, łupków, kwarcowych i innych powierzchni z kamienia naturalnego nie odpornego na działanie kwasów. Przeznaczony do silnie zabrudzonych powierzchni jak i bieżącej pielęgnacji. Skutecznie usuwa wszelkie zabrudzenia. Przywraca pierwotny kolor i strukturę powierzchni. Do stosowania na zewnątrz i wewnątrz pomieszczeń. Nie zawiera kwasów. Sposób użycia W zależności od stopnia zabrudzenia preparat należy rozcieńczyć wodą 1:1. 1:3, 1:5. Nanieść na zabrudzoną powierzchnię, odczekać chwilę aż środek zacznie działać. Zabrudzenia usuwać zwilżoną w wodzie gąbka lub zmywakiem. W przypadku silnych zabrudzeń czyścić twardą szczoteczką, używając środka w postaci nierozcieńczonej. Do ochrony kamieni naturalnych zaleca się zaimpregnować powierzchnię impregnatem do kamieni naturalnych. Wydajność Ok. 20 – 40m2 / 1L Termin przydatności 24 miesiące od daty produkcji na opakowaniu Przechowywanie Przechowywać w oryginalnie zamkniętym opakowaniu, w suchym miejscu, w temperaturze od +5 st. C do +25 st. C Środki ostrożności Chronić przed dziećmi |
Co to jest marmur
Marmur to skała metamorficzna powstała z przeobrażenia wapieni, rzadziej dolomitów. Składa się głównie z krystalicznego kalcytu lub dolomitu (marmur dolomitowy). Niewielka część geologów jako marmur definiuje wyłącznie skały węglanowe, przeobrażone w warunkach głębokiego metamorfizmu strefy kata (temperatury 500-700 °C, wysokie ciśnienie), nazywając skały przeobrażone w strefach niższego metamorfizmu (epi i mezo) wapieniem krystalicznym. Przeważnie jednak terminu „wapień krystaliczny” używa się w przypadku skał metamorficznych, jako synonimu marmuru dla każdej skały węglanowej, poddanej metamorfizmowi.
Marmur. Pochodzenie, występowanie, zastosowanie
Od starożytności stosowany jako cenny materiał budowlany, rzeźbiarski oraz architektoniczny. Znane marmury wydobywa się w Carrarze we Włoszech i na chorwackiej wyspie Brač. Marmury wydobywa się przy użyciu różnych urządzeń tnących, nie stosuje się materiałów wybuchowych, gdyż prowadzą one do spękania skał i drastycznej redukcji bloczności złoża, co uniemożliwia wydobycie bloków na tyle dużych, by pociąć je na płyty okładzinowe lub przeznaczyć na rzeźby. Marmury spękane i odpady z produkcji pełnowartościowego marmuru wykorzystuje się do produkcji lastriko lub grysu marmurowego. Marmury zbudowane z dolomitu są podstawą wytwarzania tabletek magnezu.
W Polsce marmur wydobywany jest wyłącznie w Sudetach, przede wszystkim w Masywie Śnieżnika, gdzie występuje w dwóch odmianach kolorystycznych, jako „Biała Marianna” (na górze Krzyżnik) i „Zielona Marianna”. Z kolei złoże marmuru szarego z odcieniem niebieskawym znajduje się w Sławniowicach. Eksploatuje się także dolomity przeobrażone (nazywane przez większość geologów marmurem lub dolomitem krystalicznym) w Rędzinach.
Nazwy „marmur” używa się w kamieniarstwie także do węglanowych skał osadowych, które przyjmują poler (pod wpływem polerowania ich powierzchnia staje się silnie błyszcząca). Jest to nazwa naukowo nieprawidłowa, ale silnie zakorzeniona wśród kamieniarzy. W Polsce tego typu „marmury” wydobywane są licznie w Górach Świętokrzyskich. W okresie przedwojennym niektórzy właściciele kopalń wapienia w celu podniesienia ich rangi nadawali mu handlową nazwę „marmur kielecki”. Później pojawiły się kolejne określenia: „marmur dębnicki” czy „marmur chęciński” itp. Należy jednak pamiętać, że marmur i wapień należą do zupełnie odmiennych grup skał pod względem ich pochodzenia.
W Polsce marmur wydobywany jest wyłącznie w Sudetach, przede wszystkim w Masywie Śnieżnika, gdzie występuje w dwóch odmianach kolorystycznych, jako „Biała Marianna” (na górze Krzyżnik) i „Zielona Marianna”. Z kolei złoże marmuru szarego z odcieniem niebieskawym znajduje się w Sławniowicach. Eksploatuje się także dolomity przeobrażone (nazywane przez większość geologów marmurem lub dolomitem krystalicznym) w Rędzinach.
Nazwy „marmur” używa się w kamieniarstwie także do węglanowych skał osadowych, które przyjmują poler (pod wpływem polerowania ich powierzchnia staje się silnie błyszcząca). Jest to nazwa naukowo nieprawidłowa, ale silnie zakorzeniona wśród kamieniarzy. W Polsce tego typu „marmury” wydobywane są licznie w Górach Świętokrzyskich. W okresie przedwojennym niektórzy właściciele kopalń wapienia w celu podniesienia ich rangi nadawali mu handlową nazwę „marmur kielecki”. Później pojawiły się kolejne określenia: „marmur dębnicki” czy „marmur chęciński” itp. Należy jednak pamiętać, że marmur i wapień należą do zupełnie odmiennych grup skał pod względem ich pochodzenia.
Marmur karraryjski
Marmur karraryjski (marmur kararyjski, karar) to szlachetna odmiana białego marmuru plamiście popielatego z harmonijnie rozmieszczonymi na białym tle żyłkami.
Protolitem był wapień jurajski, z którego w wyniku trzeciorzędowych procesów metamorficznych powstał marmur.
Odmiana charakteryzuje się wysokim stopniem przekrystalizowania, wysoką (sięgającą do 90%) zawartością czystego węglanu wapnia oraz niską zawartością tlenku magnezu. Odmianę tworzą średnio i grubokrystaliczne białe marmury kalcytowe. Marmur karraryjski jest odmianą trwałą, względnie odporną na wietrzenie, o dużej wartości dekoracyjnej.
Nazwa „marmur karraryjski” pochodzi od miejscowości Carrara, w okolicy której występują jedne z największych złóż marmuru, z których ta odmiana jest wydobywana.
Stosowany głównie jako materiał rzeźbiarski oraz w budownictwie jako kamień dekoracyjny i okładzinowy. W marmurze karraryjskim tworzyli dzieła tacy rzeźbiarze jak Michał Anioł czy Giovanni Lorenzo Bernini. Z marmuru karraryjskiego Michał Anioł wyrzeźbił m.in. Pietę watykańską, Madonnę z Brugii oraz Nagrobek papieża Juliusza II.
Protolitem był wapień jurajski, z którego w wyniku trzeciorzędowych procesów metamorficznych powstał marmur.
Odmiana charakteryzuje się wysokim stopniem przekrystalizowania, wysoką (sięgającą do 90%) zawartością czystego węglanu wapnia oraz niską zawartością tlenku magnezu. Odmianę tworzą średnio i grubokrystaliczne białe marmury kalcytowe. Marmur karraryjski jest odmianą trwałą, względnie odporną na wietrzenie, o dużej wartości dekoracyjnej.
Nazwa „marmur karraryjski” pochodzi od miejscowości Carrara, w okolicy której występują jedne z największych złóż marmuru, z których ta odmiana jest wydobywana.
Stosowany głównie jako materiał rzeźbiarski oraz w budownictwie jako kamień dekoracyjny i okładzinowy. W marmurze karraryjskim tworzyli dzieła tacy rzeźbiarze jak Michał Anioł czy Giovanni Lorenzo Bernini. Z marmuru karraryjskiego Michał Anioł wyrzeźbił m.in. Pietę watykańską, Madonnę z Brugii oraz Nagrobek papieża Juliusza II.
